Onze Alpe d’HuZes verliep anders dan gedacht en gehoopt. Het regende al voor de start en dat bleef onophoudelijk doorgaan. In bocht 7 zouden we naar de medische post gaan maar Lieke werd er al heen gestuurd. Ze had het koud en moest alle natte kleding uit, onder een ‘reddingsdeken’ handdoeken en de warme lamp. Lieke wilde niet meer maar mocht en kon niet meer door.
Ze wilde niet dat ik door zou lopen en ik moest ook met de auto mee. De mensen bij de Medische post waren heel lief en uiteindelijk namen we met veel tranen afscheid want ik wilde wel graag door.
Ik wist dat ze daar in goede handen was en dat Gijs boven zou staan als ze boven zou komen.
(Ze ging met de hartenkretenbus en de stoelverwarming ging aan dus het was ook wel leuk hoorde ik later)
Ik ging door. Een heel stuk alleen en vlak voor de gondels haakte ik aan bij twee andere dames. Moeder en dochter. Het lukte. ik kwam boven. Het weerzien met Lieke was ook heftig. Toch gingen we samen over de finish.

Mega trots op haar!

Het was zwaar. heftig. koud. maar ook mooi. Als dit is wat ik moet doen voor KWF is dat niks in vergelijking met wat mensen die ziek zijn meemaken.
Ik las later ergens dat het wel ‘een van de zwaarste edities ooit’ was. Nou, zo heb ik het ook ervaren.